ALOES – KIEDY MOŻE POMÓC, A KIEDY ZASZKODZIĆ?

Aloes to jedna z najstarszych roślin leczniczych. Jego cenne właściwości były opisywane jeszcze w czasach przed naszą erą. Na szczęście przez te wszystkie lata, aloes nie poszedł w niepamięć i do dziś wykorzystuje się go w leczeniu wielu dolegliwości i chorób. Sprawdźmy jakie są wskazania do jego stosowania, ale też jakie środki ostrożności należy zachować korzystając z jego właściwości.

 

DŁUGA HISTORIA WYKORZYSTANIA ALOESU

Aloes to znana roślina lecznicza, a jej właściwości wykorzystywano już od 3000 lat p.n.e. Starożytni Grecy i Rzymianie traktowali aloes jako panaceum na nadmiernie wypadające włosy. Z kolei Indianie wierzyli, że pomaga on w zachowaniu wiecznej młodości. O cennych właściwościach tej rośliny wspominali nawet autorzy jednych z najstarszych podręczników medycznych – Dioskurydes oraz Piliniusz Starszy. Wśród wskazań do jego stosowania wymieniali, m.in. choroby skóry. Przez te wszystkie lata pojawiało się coraz więcej informacji dotyczących zastosowania produktów pozyskiwanych z aloesu. Obecnie wiemy, że może wspomóc on leczenie wielu dolegliwości i chorób. Należy przy tym pamiętać, że istnieją również pewne przeciwwskazania do jego stosowania.

 

CO KRYJE W SOBIE ALOES?

W celu odpowiedzi na pytanie komu może pomóc aloes należy najpierw przyjrzeć się co znajduje się w jego składzie. Aloes w 96 % składa się z wody. Jednak choć ilość suchej masy wynosi tylko 4 % to istotna jest tu jakość, a nie ilość. Sucha masa to źródło wielu składników odżywczych oraz około 270 związków o bardzo dużej aktywności biologicznej.

 

Wybrane składniki, które możemy znaleźć w aloesie:

• błonnik pokarmowy (stanowi około 73 % suchej masy)
• tłuszcze, m.in. kwas linolowy, linolenowy, kaprylowy, stearynowy
• aminokwasy (w tym 7 egzogennych, czyli takich których nasz organizm nie jest w stanie sam wyprodukować)
• witaminy z grupy B (w tym witamina B12, która bardzo rzadko występuje w produktach roślinnych), beta-karoten, witamina C, witamina E
• składniki mineralne, m.in. wapń, sód, potas, magnez, fosfor, żelazo
• kwasy organiczne

Tak bogaty skład jest odpowiedzią na pytanie o to, dlaczego aloes jest jedną z najstarszych roślin leczniczych.

 

JAKIE WŁAŚCIWOŚCI PROZDROWOTNE POSIADA ALOES?

Sprawdźmy jakie właściwości prozdrowotne posiada aloes i dlaczego warto łączyć go z fit posiłkami, aby cieszyć się dobrym stanem zdrowia.

 

Właściwości przeciwzapalne

Sok z aloesu obfituje w związki, które wykazują działanie przeciwzapalne. Zalicza się do nich, m.in. beta-sitosterol, kampesterol, a także kwas salicylowy.

Działanie przeciwbólowe

Wspomniany już kwas salicylowy oraz mleczan magnezowy i lupeol to grupa związków, które sprawiają, że aloes może pomóc nam w walce z dolegliwościami bólowymi.

Pomoc w walce z zaparciami

Aloes jest wskazany również w przypadku wystąpienia zaparć. Pozwala na pozbycie się problemu w postaci przewlekłych zaparć przyczyniając się do unormowania parcia oraz zawartości wody w kale. Sok z aloesu korzystnie wpływa na stan mikroflory jelitowej. Znajdujące się w nim związki stymulują wzrost mikroflory probiotycznej.

Pomoc w walce z chorobami układu pokarmowego

Z cennych właściwości aloesu mogą skorzystać również osoby, które zmagają się z wrzodami żołądka. Związki jakie znajdują się w soku z tej roślin działają przeciwzapalnie, ułatwiają procesy trawienne, wykazują działanie przeciwdrobnoustrojowe, a także przyspieszają gojenie się nadżerek i owrzodzeń. Wobec tego sok z aloesu może być stosowany również w leczeniu innych chorób układu pokarmowego, takich jak zespół jelita nadwrażliwego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego czy choroba Leśniewskiego-Crohna.

 

PRZECIWWSKAZANIA DO STOSOWANIA ALOESU

Pomimo wielu cennych właściwości istnieją również przeciwwskazania do stosowania aloesu. Ze względu na brak jednoznacznych danych dotyczących bezpieczeństwa jego przyjmowania w ciąży oraz podczas laktacji nie poleca się produktów z aloesu przyszłym mamom oraz kobietom karmiącym piersią. Należy również wziąć pod uwagę, że długotrwałe stosowanie aloesu może prowadzić do atonii jelita grubego, a także do wystąpienia biegunki z nadmierną utratą wody i elektrolitów (przede wszystkim potasu).